kilometer psychologie

Wat heb ik gisteren mijn fysieke inspanningsgrens moeten verleggen. Om kwart voor 6 in de ochtend de deur uitgegaan en dan is het een 200 meter tot aan het begin van de trail. Ik dacht de eerste kilometer al meer dan tien keer dat ik beter kon stoppen. Het ging zo snel al heel steil omhoog dat ik helemaal buiten adem was en mijn benen protesteerden behoorlijk. Maar goed ik bereikte het eerste kilometerpaaltje. De volgende kilometer maar eens proberen om anders te gaan denken. De Franse jongen had een veel hoger tempo, dat kon ik al niet bijhouden. Hij moest na anderhalve kilometer muggenspray in zijn tas zoeken dus toen ben ik doorgelopen en zo kilometerpaaltje 2 gepasseerd. Tussen 2 en 3 gaat redelijk goed, ik heb mijn ademhaling op orde. We komen gelijktijdig bij kilometerpaaltje 3, maar ik begrijp dat hij graag zijn tempo wil blijven lopen. We spreken af dat hij bij 7 kilometer een pauze pakt. Op naar kilometerpaaltje 4, ik heb besloten dat ik in ieder geval tot 7 ga en als het niet gaat, dan loop ik terug. Ik kom in een bepaalde modus en kilometer 4 en 7 gaat het redelijk. Ik besluit dan ook om door te gaan, want base camp ligt op 14 kilometer dus ik heb de helft gehad en er zitten twee en een half uur op. Maar dan, tot kilometer 9 is het weer loodzwaar, alleen maar stijl bergop. Van die zanderige, modderige met stenen bezaaide paadjes. Ik moet echt vaak stoppen om even mijn spieren van spanning af te halen. Wat een lijdensweg, maar ik ga ook niet meer terug. Even iets lekker ieten, iets drinken en door. Ik ben zo blij als ik kilometerpaaltje 10 bereik. Op naar 11, als ik op een gegeven moment eindelijk een mooi uitzicht krijg, bel ik mijn ouders. Even voor de morele steun. Ik heb een foto gemaakt van wat ik toen zag. Vanaf dat punt tot kilometerpaaltje 12 is mooi en kan ik ietwat ontspannender lopen. Vanaf 12 krijg ik het heel zwaar en met name de laatste kilometer. Om de 10 meter moet ik stoppen om te verkomen dat mijn benen verkrampen. En natuurlijk begint het te regenen. Puur op wilskracht heb ik me naar boven gesleept. Na kilometerpaaltje 14 wordt het redelijk vlak en enigszins bergaf. En dan zie ik eindelijk het gebouw, dat veroorzaakt toch wel een traantje in mijn ogen.